ฝนกระหน่ำย้ำลงอยู่ตรงหน้า
โดยไม่มีทีท่าว่าจะหยุด
สะดุ้งตื่นคืนค่ำที่ชำรุด
ท่ามกลางจุดพลิกผัน, ของวันนี้
เย็นฝนฉ่ำน้ำตามาจากเมฆ
ราวฟ้าเสกความหนาวร้าวเหลือที่
วิทยุเครื่องเก่าเพลงเหงาดี
สถานีสงบ, เพลงจบแล้ว!
กลิ่นอายฝนรำเพยอย่างเคยชื้น
ตาสะอื้นขื่นขับจนวับแว่ว
ยังคงอยู่ตรงนี้ไร้วี่แวว
อย่างแน่แน่วอยู่ข้าง, ไม่ห่างไกล
กอดผ้าห่มผืนเก่า-เราเปล่าเปลี่ยว
อยู่คนเดียวที่เห็นเป็นไปได้
โดยทั้งทั้งที่รู้อยู่แก่ใจ
ต้องหวั่นไหวเกินคิด, ไร้ทิศทาง
ได้ยินแล้วเสียงฝนหล่นจากฟ้า
กรกฎา-กลางเดือนเยือนไม่ห่าง
ละอองฝนหมอกพราวสีขาวจาง
จนรุ่งสางลับหาย, ละลายลง
หลงเหลือเพียงเรื่องราวอันร้าวรวด
คืนเจ็บปวด กรกฎา-พัดพาหลง
ขณะที่เปลี่ยนวันแต่มั่นคง
เริ่มจะปลงฝนซา, ก่อนมาเยือน.
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
