เหมือนม่านบางขวางไว้เอื้อมไม่ถึง
เสียงรำพึงแผ่วผ่าวราวครวญคร่ำ
ไม่ได้คิดปล้นคร่ามาเก็บงำ
แต่รักทำเที่ยวเล่นเบนเบี่ยงทาง
เราต่างคนต่างมาเวลาไหน
ช่อเข็มร่วงรอยใครได้เหยียบย่าง
เก้าอี้อุ่นใครหนอมารอนาง
เรานั่งบ้างเช็ดป้ายสายน้ำตา
วันสุดท้ายให้กันพลันยุติ
รักเพิ่งผลิหักรายตายตรงหน้า
ไร้โอกาสพลาดหวังสั่งอำลา
จะถอนใจคืนมาอย่างไรทัน
ยามผลิบานรวยรินทั้งกลิ่นสี
ภุมรีบินเร่อยู่เหหัน
ก่อนด่ำหวานพึงมีมาลีพรรณ
ยอมชีวันแม้สิ้นทั้งอินทรีย์
มิต่างรักยามเริ่มประเดิมหวาน
ครั้นเนิ่นนานผ่านวันก็ผันหนี
ลืมเลือนสิ้นเยื่อใยที่ใจมี
ดั่งมาลีไร้ค่าเมื่อลากัน
ปล่อยกลีบบางคว้างร่วงซบห้วงหล้า
รอเวลาเป็นดินสิ้นสีสัน
คือเศษปรักซากใจไร้ชีวัน
เป็นความรักแสนสั้นในฝันลวง
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
