หอบเอาลมห่มฟ้าเวหาหาว
กอบสกาวดาวพร่างสว่างไสว
ขุดสุเมรุเข็นนทีตีอวนไป
ถมทรวงในใจเจ้าเอาให้เต็ม
นวลแน่งน้อยร้อยเล่ห์สิเน่หา
ไร้สัจจาอนิจจังดั่งงมเข็ม
กลเพชรเหลี่ยมเปี่ยมอุบายลายและเล็ม
สมุทรเค็มหาจริงใจไร้วี่แวว
เปรียบตัวเจ้าเล่าเหมือนเดือนเด่นฟ้า
ส่องเวหาเหลืองทองนวลผ่องแผ้ว
แท้เป็นหลุมบุ่มบ่อพอรู้แกว
ก็จากแจวเหินห่างทำหมางเมิน
เพียงรู้หน้าผ้าผ่อนห่อนรู้เนื้อ
หน้ากากเสือเชื่อใจไว้สรรเสริญ
แท้ซ่อนเล็บเหน็บเขี้ยวคดเคี้ยวเกิน
หลงเพลิดเพลินเปลือกนอกปลอกสุวรรณ
ขอจรลีหนีห่างนางหยาดฟ้า
พสุธาหาไหนได้ดั่งฝัน
บทบึ้งใจไร้สัจจะต่อกัน
ดั่งอ้อยควั่นจืดรสก็หมดคุณ
ตุลาทิตย์
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
