อยากแต่งกลอน อ้อนคน บนคิดถึง
เหตุใดจึง สับสน วุ่นวนหา
คำไพเราะ เสนาะหู ดูห่างตา
อารัมภบท พจนา หายากเย็น
ด้วยคิดถึง มิ่งมิตร ลิขิตฝัน
นักประพันธ์ ถิ่นนี้ ที่เคยเห็น
ร่วมบันเทิง เชิงกานต์ สำราญเป็น
เปรียบดั่งเช่น พี่น้อง คล้องใจกัน
อาจเป็นเพราะ ห่างหาย คล้ายทิ้งขว้าง
แต่ยามว่าง มาแล มิแปรผัน
ไม่มีกลอน วางเด่น เป็นหลายวัน
เพราะใจมัน อาจท้อ ขอเวลา
มีนักกลอน หน้าใหม่ หลายคนนัก
เข้าสลัก บทกวี ดีหนักหนา
จรรโลงคำ นำร่าย พร่างพรายตา
ปลุกชีวา คนท้อ ขอฟื้นคืน
ก็กลอนฉัน มันอ่าน ไม่หวานโสต
ขอได้โปรด ช่วยแล แม้ต้องฝืน
ยกนิ้วให้ ได้เห็น เป็นจุดยืน
ใจคงชื่น ลื่นไหล ในกลอนกานต์
......คนเผาถ่าน.......
เห็นชื่อพี่ ออนอยู่ ดูไม่เบื่อ
อยากเป็นเหยื่อ หัวใจ หมายผสาน
ฝีมืออาจ ไม่ซึ้ง เข้าถึงญาณ
แต่ประมาณ ว่าเหงา จึงเข้ามา
เหนื่อยแสนเหนื่อย เมื่อยใจ รู้ไหมพี่?
อยากมีที่ ปลดปล่อย ระห้อยหา
หิวแสนหิว มิได้ทาน สามเวลา
นาฬิกา เดินไว ทำใจเอา
กลับถึงบ้าน เปิดคอมฯ ด้อม.ด้อม.หา
มีไหมว้า? จดหมาย ให้หายเหงา
ไปทุกเวป เจ็บทุกที มีแต่เงา
กลอนของเรา ถูกทิ้งร้าง ค้างกระดาน
เห็นชื่อพี่ ออนอยู่ ดูไม่เบื่อ
แต่ไม่เหลือ คำตื้อ สื่อประสาน
เคยสัญญา ไม่เกลียดโกรธ โปรดบรรดาล
เขียนกลอนกานท์หว่านรัก....ให้สักคำ
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
