คือการรอที่ไร้ - วันได้พบ
กว่าการลบแววเดือนเคลื่อนตกต่ำ
เจ็บเกินกว่าวาจาจะเอ่ยคำ
เหนือกว่าช้ำใด-ใด ในชีวิต
ยามนึกถึงวันที่ไม่มีแล้ว
ก็ร่วงแผล็วใจหวั่นขวัญวิกฤต
กระชากใจจนออกนอกความคิด
แต่ไม่ชิด ทางออก นอกความรัก
ระหว่างการทำใจให้ยอมรับ
ยังสำทับลงห้วงทุกข์หน่วงหนัก
ฤา จะมีวันชินสิ้นใจภักดิ์
เมื่อถูกชักด้วยแรงแห่งชะตา
ฉันมิหวังลืมเลือนเหมือนใครอื่น
อยากจำคืนมองดาวพราวเวหา
ที่มะลิรวยรินโชยกลิ่นมา
ตราบวิญญาณ์จะสิ้นดินจะซับ
ฉันกลัวฉันจะลืม ความดื่มด่ำ
ที่หัวค่ำ เสียงใส กล่อมใจหลับ
แต่มิกล้าย้อนรอยวันย่อยยับ
ที่เสียงขับคลอฝัน...นั้นหมดลง!
ภาพในหัวกรองกลั่น ไม่ทันคว้า
เหลือเพียงหยดน้ำตา...ไหลมาส่ง
เห็นเธอเห็น บ้างไหม? ใครบรรจง-
กอบเสี้ยวใจแตกผง...ล้มลงทรุด.
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
