มิใช่จะทิ้งไปให้โหยหา
คำสัญญาเดิมเดิมเริ่มมองเห็น
เธอกล่าวหาฉันคิดผิดประเด็น
ฉันลำเค็ญเหลือดีพี่ปักปรำ
เปรียบไม้เท้าคู่กายมิไกลห่าง
อยู่เคียงข้างหน้าแข้งใช่แกล้งขำ
ฉันยังใช้เช้าเย็นเป็นประจำ
ใช้มันค้ำไปเรื่อยเหนื่อยจึงคลาย
แต่ใช้ไปนานนานมันพานผุ
มันทะลุไม่ระวังก็พังพ่าย
ถ้าใช้ต่อคงซี้มีหวังตาย
นึกเสียดายไม้ค้ำ ..เลยทำฟืน
natcha
คำสัญญาเดิมเดิมเริ่มมองเห็น
เธอกล่าวหาฉันคิดผิดประเด็น
ฉันลำเค็ญเหลือดีพี่ปักปรำ
เปรียบไม้เท้าคู่กายมิไกลห่าง
อยู่เคียงข้างหน้าแข้งใช่แกล้งขำ
ฉันยังใช้เช้าเย็นเป็นประจำ
ใช้มันค้ำไปเรื่อยเหนื่อยจึงคลาย
แต่ใช้ไปนานนานมันพานผุ
มันทะลุไม่ระวังก็พังพ่าย
ถ้าใช้ต่อคงซี้มีหวังตาย
นึกเสียดายไม้ค้ำ ..เลยทำฟืน
natcha
ถึงไร้ค่าน่าเหน็บเอาเก็บไว้
ก่อนนั้นได้คุ้นเคยและเชยชื่น
เคยช่วยให้ได้สุขทุกวันคืน
กลายเป็นอื่นให้ช้ำหนอน้ำใจ
เคยค้ำข้างย่างก้าวเคยน้าวช่วย
พอก้าวสวยเดินดีหนีกันได้
ยามเธอช้ำค้ำจิตชิดอุ่นไอ
ยามสดใสกับปลีกหลีกได้ลง
คนอะไรใจดำทำฉันได้
พอสุขใจไยรีบถีบหัวส่ง
ไร้คำสัตย์ไม่ถือความซื่อตรง
ฉันจำปลงหลีกทางให้ย่างไกล
สล่าผิน
ก่อนนั้นได้คุ้นเคยและเชยชื่น
เคยช่วยให้ได้สุขทุกวันคืน
กลายเป็นอื่นให้ช้ำหนอน้ำใจ
เคยค้ำข้างย่างก้าวเคยน้าวช่วย
พอก้าวสวยเดินดีหนีกันได้
ยามเธอช้ำค้ำจิตชิดอุ่นไอ
ยามสดใสกับปลีกหลีกได้ลง
คนอะไรใจดำทำฉันได้
พอสุขใจไยรีบถีบหัวส่ง
ไร้คำสัตย์ไม่ถือความซื่อตรง
ฉันจำปลงหลีกทางให้ย่างไกล
สล่าผิน