เปรียบฉันเป็นเช่นไม่เท้าเก่า

เคยได้อยู่คู่ชิดสนิทนัก
เคยฟูมฟักกกเกยเชยชิดก่าย
เคยร่วมกันสันต์สุขคลุกเคล้ากาย
เคยร่วมหมายสวรรค์อันวิไล

เธอบอกฉันนั้นว่างอย่างโดดเดี่ยว
เธอเปล่าเปลี่ยวกายจิตคิดหมองไหม้
เธอเอ้กาว้าเหว่เกทับใจ
เธอบอกไร้ซึ่งผู้มาดูแล

เห็นว่าเธอเจอเหงาและเปล่าเปลี่ยว
จึงตามเที่ยวเอาใจไปแยแส
คอยอยู่ใกล้ให้ใช้สอยคอยเทคแคร์
จะได้แก้ความเหงาให้เบาบาง

มาวันนี้เธอทำให้ช้ำจิต
เคยใกล้ชิดกลับเมินทำเหินห่าง
บอกคนเก่าเขาหวนชวนร่วมทาง
จึงทิ้งขว้างฉันได้ไม่ปรานี

เหมือนไม้เท้าเอาใช้ในยามป่วย
ไม้เท้าช่วยป่วยหายบ่ายหน้าหนี
เอาไปพิงทิ้งไว้มิใยดี
ลืมตอนที่เคยใช้ให้ป่วยคลาย

มองไม้เท้าเหมือนฉันในวันนี้
เพราะได้มีแต่ช้ำทำรักหาย
เพียงสุขศรีมีคู่เธอดูดาย
ช่างใจร้ายทิ้งขว้างอย่างเลือดเย็น

สล่าผิน

15กค.2554