มีชีวิต..อยู่ไปวันๆ..อย่างไร้จุดหมาย
คงคล้ายคล้าย..คนเกือบจมน้ำ..อยู่รอมร่อ
ตะเกียกตะกาย..ให้มีชีวิต..เพื่อคนที่..." รอ "
เธอจะรู้บ้างหรือเปล่าหนอ..ว่า "เจ็บ"เหลือทน
เป็นได้เพียง..คนคั่นเวลา..คราเธอเหงา
หัวใจเปล่าๆ..ยอมให้เธอลงมีด..กรีดหลายหน
สุขบนความเจ็บช้ำ..แต่ไม่รู้ทำไม..ใจจึงทน
ความหมองหม่น..กลับเลือนหาย..เพียงได้ใกล้เธอ
ไยต้องเกิด..มาเพื่อรักเธอ..จนป่านนี้
รู้ตัวดี..ว่าถึงอย่างไร..ไม่อาจเสนอ
คนนอกสายตา..แต่ไม่เคยนอกใจ..รู้ไหมเธอ
ทนได้เสมอ..ทนเพื่อรอวันที่ได้..อยู่ในสายตา
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
