เหมือนโซ่ตรวน ที่ฉุดรั้งใจ ไม่ให้ลาจาก
ความพลัดพราก ก็เพียงกาย แต่ใจโหยหา
ไม่รู้เมื่อไหร่ จะยอมตัดใจ ไม่ส่งสายตา
มันทรมา... เมื่อรู้ว่าชาตินี้....ไม่มีทาง
จะเป็นแบบนี้ อีกนานไหม ไม่อาจรู้
ได้แต่เฝ้าดู..อยู่ไกลๆ..คล้ายเหินห่าง
แต่เพราะใจ..เราอยู่ชิดใกล้..ไม่จืดจาง
รักอำพราง..มีเพียงสองเรา..ที่เข้าใจ
ได้แต่ส่ง..สายตา..มาให้เธอ
มิอาจเผลอ..ไปแนบชิด..คิดหวั่นไหว
สถานภาพ..ได้ครองคู่..ก็เพียงใจ
ความห่วงใย...ขอส่งมาบ้าง..ทางสายตา
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
