ใจก็ยัง สุขสดับ อยู่กับฝัน
สงสารโอ้...น้ำตา คนจาบัลย์
เห็นทางตัน รำไร ให้รนราน
เมื่ออาถรรพ์ วันที่ ของชีวิต
ถึงคราวปิด ฉากซึ่ง ซึ้งและหวาน
ดวงตะวัน นั้นดับ ลงกับกาล
พร้อมดวงมาลย์ ดวงนี้ เริ่มหรี่แรง
โอ้..ขวัญเอ๋ย ขวัญศรี สุริเยศ
จะลับเขต ขอบคุ้ง เคยรุ่งแสง
มืดจะมา หาขวัญ หวั่นระแวง
สร้อยแสงแดง แสนดี เป็นสีดำ
ต่อนี้ไป ไม่มี แล้วชีวิต
คนที่คิด ถึงเรา ทุกเช้าค่ำ
ไม่มีใคร ไหนเลย ที่เผยคำ
แม้เพียงน้ำ ใจหยด หมดไม่มี
อยากร้องไห้ จงร้อง มิต้องกลั้น
ให้กับวัน สิ้นแสง สุรีย์ศรี
สิ้นทุกอย่าง สิ้นรัก สิ้นภักดี
สิ้นไมตรี สิ้นสวาท ลงขาดลอย
ลอยไปกับ ตะวัน ดวงนั้นนะ
แม้ใจจะ อับเฉา เศร้าเหงาหงอย
เถิดทนได้ ทุกขณะ จะทนคอย
หวนละห้อย โหยใจ ในตะวัน...
...แงซาย...
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
