[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[จ้อง เจรียงคำ]

ไม่ลง!   


หากมีใครมาถามความนัยฉัน
จะแถลงทุกอันกำนัลให้
อยากขอบคุณที่แวะแคร์ดวงใจ
ผู้ยากไร้ขาดแขนแฟนโอบกาย

อยากจะเอ่ยเผยคำน้ำท่วมปาก
มิกล้าฝากความนัยไปขยาย
กลัวคนเบือนเลือนลาเรื่องน่าอาย
รำคาญคล้ายสมเพชทุเรศใจ

คนไม่เคยไม่มีสิน่าขัน
คนอื่นหยันคานคอยละห้อยไห้
เขาหัวเราะเราโศกอกร้อนใน
กังวลวัยผ่านคล้อยคอยแต่เธอ

หากไม่มีไม่รักมิหนักอก
สิ่งตลกคือใจใฝ่เสนอ
ประกาศรักฝากไว้คล้ายละเมอ
ใจเผยอมีรักจึงหนักทรวง

คนไม่เคยไม่มีสิใจอ่อน
แค่คำหวานก็คลอนกร่อนอกสรวง
ถึงจะรู้คำรักเธอดักลวง
ยังติดบ่วงเพราะขาดอนาถจริง

คนไม่ขาดไม่เคยเลยจะรู้
สิ่งบางคนเป็นอยู่อดสูยิ่ง
คนเขาเยาะเขาหยันอันแม่ญิง*
ไร้คนคู่อยู่พิง..อิงกลางมาน

เค้นหัวเราะบิดเบือนทำเลือนเศร้า
กลบรอยเหงาเธอไกลมิไขขาน
หากยังรอคอยเธอเก้ออีกนาน
จะยอมตายบนคานฉันไม่ลง! 


มะสะแปร์



 



 

ตามประสา ‘สูงวัย’...บ่นใจน้อย
แค่ให้คอยอีกนิด...พ่นพิษสง
ทีเมื่อตอน ‘ทรามวัย’..ทำไว้องค์
หลอกให้หลงให้รอ..ก็ไม่รัก

ตอนวัยน้องผ่องแผ้วลืมแล้วหรือ
ใครมึนตึงดึงดื้อคอยถือศักดิ์
สงวนใจไว้หิ้งสูงยิ่งนัก
จนพี่ชักรำคาญ...เบื่อการคอย

กาลเวลาพรากวันและพรากวัย
สิ่งที่สูญเสียไปไม่อาจถอย
สิ่งที่ได้เพิ่มเติมเริ่มทยอย
จารึกผ่านริ้วรอย...และอายุ

บอกไปเถอะความนัย หากใครถาม
บอกไปตาม ครรลอง..น้องอย่าดุ
ก็ไม่เห็นเป็นเรื่องต้องเคืองคุ
พี่กำลังเร่งลุเรื่องธุระ

ไหนไหนก็ไหนไหนคอยไปอีก
จนกว่าพี่จะปลีกไปพบปะ
ขอให้น้องเชื่อมั่นในพันธะ
อุตสาหะมาได้หลายสิบปี

อยากจะเอ่ยเผยคำน้ำท่วมปาก
มันกระดากยิ่งนักจั๊กจี้
คิดไปอีกมุมแง่แก่ปูนนี้
รักนะคะคนดี..พูดไม่เป็น

สามสิบปีที่ผ่านนานพี่รู้
เหงาหดหู่เหี่ยวห่อพี่ก็เห็น
อย่าประชดพร่ำเพรื่อเลยเนื้อเย็น
ว่างแล้วจะไปเข็นลงจากคาน


จ้อง  เจรียงคำ ..(ขออนุญาตต่อนะครับ )