~*~ ม่านบางขวางใจ ~*~

เมื่อเกิดแก่ใจแล้วหากแคล้วคลาด
ปล่อยภพชาติล่วงผ่านมิหาญหัก
ฤๅเพรงกรรมทำแต่งนั้นแรงนัก
จึงเก็บกักอาวรณ์จนรอนทรวง

ยอมกดข่มอาลัยอยู่ในอก
น้ำตาตกค่ำเช้าเพราะเฝ้าหวง
จินตภาพทาบจิตนิมิตลวง
ตรึงเป็นบ่วงบาศรั้งสุดยั้งทัน

หยาดน้ำตาคับแค้นเขียนแทนหมึก
ลงจารึกในทรวงกลางดวงขวัญ
คำที่เรียงลงประทับนับอนันต์
สูงถึงชั้นอินทร์พรหมเพราะตรมใจ

ดำรงอยู่เช่นนั้นแม้วันคล้อย
มีแต่รอยรำพันยามหวั่นไหว
สลักลึกล่วงกาลตราบนานไกล
ตราบปราณไร้ชีพร้างฤๅจางรอย

สายกาลพรากจากต้นสุดด้นกลับ
จนเลือนลับรูปนิมิตแม้คิดถอย
ก็สุดดึงวันวารย้อนการคอย
มาร่วมร้อยรวมชนม์ท่องบนทาง

บันทึกนั้นคงอยู่มิรู้จบ
อีกกี่ภพชาติพรากเพราะขวากขวาง
เวียนเกิดดับต้น-ปลายตราบวายวาง
จักไม่จางลายลักษณ์อักขรา

วนรอบวัฏฏ์บรรจบร่วมภพชาติ
กลับนิราศร้างรอยให้คอยหา
ยั่วหยอกเถิดกรองบทรจนา
ย้ำจนกว่าสาสมที่ตรมทรวง

ตราบก้าวล่วงม่านบางที่ขวางอยู่
แล้วจะรู้น้ำใจอันใหญ่หลวง
แอบเก็บงำหนึ่งใครแนบในดวง
ฤทัยล่วงพ้นวารแสนนานมา

เมื่อเกิดแก่ใจแล้วยากแคล้วคลาด
แม้อีกกี่ภพชาติปรารถนา
จะขึงใยข้ามผ่านกาลเวลา
รอจนกว่า..อีกมาน..พ้นม่านบัง

วลีลักษณา
๑๐ กรกฎาคม ๒๕๕๔