.jpg)
๐ บาง..ระกำ ๐
๐ คลี่น้ำตา ตากแดด วันแผดจ้า
หวังโลกา..ดูดกลืนความขื่นขม
ที่ปนเปื้อน..เหมือนต้องละอองตรม
รวมสะสมหลั่งมา..คราคร่ำครวญ
๐ ที่หล่ะหยดจรดหมึกจารึกไว้
ยามร้องไห้โอดโอยแลโหยหวน
คนใจดำทำพิษจิตก่อกวน
มาแสร้งชวน..ให้รัก..แล้วหักลา
๐ หลงดีใจให้หมด..มิทดเก็บ
ลืมเผื่อเจ็บ..เผื่อตรม..สมน้ำหน้า
เมื่อเธอเผยธาตุแท้..แปรออกมา
มันก็แสบเกินกว่า...รักษาทัน
๐ ประคองร่างคว้างเคว้งละเลงปลัก
แช่ตัวหมักโคลนหมอกพอกดินขวัญ
ป้องริ้นเหลือบเขมือบซ้ำ..ทำร้ายกัน
ให้ยิ่งสั่นหวั่นไหวใน..ภวังค์
๐ จนเวลาผ่านเลือนเคลื่อนช้าช้า
รอยแผลอาบคราบน้ำตา..คราสิ้นหวัง
ก็ค่อยค่อยเหือดหายละลายกรัง
ไม่ท่วมขังเหมือนก่อน..เริ่มอ่อนจาง
๐ พอรับได้..ในช้ำอันทำพิษ
ภาวนาปล่อยจิตมิคิดขวาง
หวังสายัณห์ รักษานำพาทาง
หลุดพ้นบาง..ระกำ..ช้ำนี้..ที...(เทอญ!)
***เมฆา...***
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
