๏ ฟ้าพิโรธ โกรธเกรี้ยว ผ่านเกลียวฝน
พิรุณหล่น โครมคราม ยามวสันต์
กระแทกทับ ดับแสง สุริยัน
โหมเมฆลั่น ฝนหลั่ง คลั่งหนุนเนือง
ร้าวระทม ตรมใด ให้ขุ่นแค้น
ระกำแน่น อกฟ้า มาหลากเรื่อง
เทกระหน่ำ พายุฝน ปนความเคือง
เพื่อปลดเปลื้อง พิโรธรับ จนยับเยิน
คลื่นพิรุณ หมุนเกลียว ด้วยเกรี้ยวกราด
สายฝนฟาด เฆี่ยนหล้า ป่าเขาเขิน
อัคนี ฟ้าไฟ ใช่หยอกเอิน
ราวเชื้อเชิญ ประจุกรู สู่แผ่นดิน
หลังฟ้าครืน ฝนครวญ ลมป่วนปั่น
เมฆากลั่น หยาดละออง ทำนองสิ้น
เพลงพิรุณ ฉุนเฉียว เลี้ยวหลั่งริน
สุดท้ายกลิ่น ฝนกรุ่น อย่างคุ้นเคย
รักพิโรธ โหดร้าง กลางสายฝน
เจ็บเสียจน จับไข้ โอ้ใจเอ๋ย
พายุพัด ซัดแนว แล้วลาเลย
สุดเปรียบเปรย ฤทธิ์รักลาญ ไม่ผ่านลา ๛
พิรุณหล่น โครมคราม ยามวสันต์
กระแทกทับ ดับแสง สุริยัน
โหมเมฆลั่น ฝนหลั่ง คลั่งหนุนเนือง
ร้าวระทม ตรมใด ให้ขุ่นแค้น
ระกำแน่น อกฟ้า มาหลากเรื่อง
เทกระหน่ำ พายุฝน ปนความเคือง
เพื่อปลดเปลื้อง พิโรธรับ จนยับเยิน
คลื่นพิรุณ หมุนเกลียว ด้วยเกรี้ยวกราด
สายฝนฟาด เฆี่ยนหล้า ป่าเขาเขิน
อัคนี ฟ้าไฟ ใช่หยอกเอิน
ราวเชื้อเชิญ ประจุกรู สู่แผ่นดิน
หลังฟ้าครืน ฝนครวญ ลมป่วนปั่น
เมฆากลั่น หยาดละออง ทำนองสิ้น
เพลงพิรุณ ฉุนเฉียว เลี้ยวหลั่งริน
สุดท้ายกลิ่น ฝนกรุ่น อย่างคุ้นเคย
รักพิโรธ โหดร้าง กลางสายฝน
เจ็บเสียจน จับไข้ โอ้ใจเอ๋ย
พายุพัด ซัดแนว แล้วลาเลย
สุดเปรียบเปรย ฤทธิ์รักลาญ ไม่ผ่านลา ๛