๐ ณ พงไพรใต้เดือนเคลื่อนลงต่ำ
พิษแผลร่ำร้าวรวดปวดนักหนา
เคี้ยวเปลือกไม้สมุนไพรกษัยยา
เนื้อตัวชาปากคอทรมาน
๐ อาศัยแสงจันทราตาสวรรค์
ชี้นำทางบากบั่นด้นดั้นผ่าน-
กับสหายมิตรกล้าฟ้าประทาน
หลอมจิตสู่พระภูบาล-สานศรัทธา
๐ ลัดทางเปลี่ยวเลี้ยวผ่านเลียบธารห้วย
วักน้ำใสอำนวยด้วยล้างหน้า
ล้วงสไบผืนน้อยชดช้อยตา
คิดถึงหน้าเจ้าของผู้ครองใจ
๐ เติมกำลังสู่กายแทรกใส่จิต
มุ่งสู่ทิศกรุงศรีฯที่งานใหญ่
สะพายดาบพยุงเพื่อนเคลื่อนก้าวไว
มีนางในใจนี้ที่เร้า-รอ..
ระนาดเอก
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
