[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ปุถุชน ฅนธรรมดา]

~*~ ฤๅเพรงพรหม ~*~

ไยเปรียบว่าเป็นดาวบนราวฟ้า
ประกายจ้าแจ่มดวงครองห้วงหน
กระพริบอยู่แสนห่างระหว่างตน
มิอาจด้นคว้าดึงแม้พึงใจ

ถ้าเช่นนั้นดาวช่วงจะร่วงหล่น
แล้วแหลกป่นเป็นผงอสงไขย
ให้ฝุ่นนั้นเป็นดินแม้ถิ่นใด
ขอเพียงใกล้หนึ่งทรวงที่ห่วงคอย

แต่มิอาจเป็นได้ดั่งใจคิด
พรหมลิขิตให้เคล้าแต่เหงาหงอย
เดินบนทางเดียวดายสุดปลายคอย-
เพียงปลดปล่อยลมปราณตามกาลเวียน

พรากมาแล้วเกินย้อนสู่ตอนต้น
และแหลกป่นเกินปรับหรือจับเปลี่ยน
ได้แต่หวังความสงัดช่วยตัดเตียน
จิตที่คอยเบียดเบียนหยุดเวียนวง

จนบัดนี้รอยร้าวเมื่อคราวร้าง
ค่อยเลือนรางอาลัยยามใจหลง
ความหนาวเหน็บเจ็บช้ำในจำนง
ก็ค่อยปลงปลิดปลดจนลดทอน

แต่คล้ายรอบวาสน์วางที่กลางมรรค
ลงจำหลักลิขิตสุดคิดถอน
หรือบุพเพร่ำบทกำหนดตอน
ผูกนิวรณ์ล่ามคาเกินกว่าคลาย

จึงเวียนพบ..วนพลัด..สุดขัดขืน
เมื่อหวานชื่นคลอขวัญคำมั่นหมาย
เหมือนว่าผูกพันอยู่มิรู้คลาย
เก็บเป็นพรายดาวพร่างที่กลางทรวง

วลีลักษณา
๔ กรกฎาคม ๒๕๕๔

~ ใฝ่เจ้า..นะ ดาวดวง ~

ไยดาวหมายหล่นร่วงสู่ห้วงดิน
ข้าฯ ถวิลดาวใฝ่ด้วยใจหวง
หมายปีนไต่ใฝ่หาสุดาดวง
ที่ยังห้วงเวหาดาราคอย

แม้เพียงดินผินผันหาหวั่นไม่
มีดวงใจใฝ่เจ้าดาวดวงน้อย
ขอจงอยู่บนฟ้ารอท่าคอย
ข้าฯ จะลอยสู่สรวงท่องห้วงดาว

แม้รอยหม่นปนย้ำให้ช้ำจิต
ก็เพียงรอยสะกิดให้รานร้าว
แต่ดาวแจ่มแจ้งดวงพ่วงสกาว
หาได้ร้าวรานรนหรือหม่นใด

ทุกหาวห้วงล่วงหามิคลาคลาด
ด้วยหมายมาดดาวพบจนจบขัย
แม้นานเนิ่นเกินทนอย่าหม่นใจ
ข้าฯ จะไปให้ถึงซึ่งดวงดาว

จะปลอบโยนดาวน้อยผู้หงอยเศร้า
ให้แสงเจ้าสาดส่องผ่องกลางหาว
มิหมายสอยเจ้าร่วงนะดวงดาว
ข้าฯ หมายท่าวป่ายปีนจนสิ้นใจ

เมื่อบุพเพหมายจรดกำหนดรัก
ให้ข้าฯ ปักใจหลงสุดปลงไหว
ก็จะดั้นด้นดวงสุดห้วงใจ
สู่ดาวใสอำไพพร่างกลางนภา ฯ

~* ปุถุชน ฅนธรรมดา *~