[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[วลีลักษณา]

เคยมุ่งหวังตั้งชีวิตลิขิตหมาย
เฝ้าปองชายหนึ่งนั้นมั่นนักหนา
ในเครื่องแบบชายชาญผ่านเข้ามา
ทหารกล้าล่ำบึ๊กฝึกมาดี

อนาคตคุณนายในค่ายนั้น
ภริยาผู้พันตัวฉันนี่
และลูกน้องหลายหลากล้วนมากมี
รถของหลวงขับขี่มิเปลืองตังค์

น้ำขึ้นไม่รีบตักจักกลัวค้าง
เพื่อนรอบข้างฉกไปได้หมดหวัง
ใครทักทานอย่างไรไม่จีรัง
หาปิดบังเอาไว้แย่งไปครอง

หนึ่งสัปดาห์รู้แท้แน่แล้วหนอ
แค่ อส.นั่นหนาพาหม่นหมอง
เป็นสามีด้วยซ้ำน้ำตานอง
เพราะเนตรสองมองบ่าพาผิดไป

คือเครื่องหมายสังกัดมากลัดเสียบ
ตามระเบียบบ่งชัดจัดหน่วยไหน
แสงสะท้อนเหลืองพราววับวาวไกล
ช้ำปวดใจแล้วซี....มิใช่ดาว.

นพ
4 ก.ค.54

ยามเดือนฉายแสงพร่างกระจ่างฟ้า
ดาริกาหม่นรางลอยกลางหาว
ครั้นยามแรมแต้มแต่งด้วยแสงพราว
ระยิบวาววาบไหวอยู่ไกลตา......วลีลักษณา

... มิใช่ดาว แต่เป็นดิน เธอหมิ่นรัก
ให้รู้จัก ความขื่นขม ตรมหนักหนา
ความรักที่ ไม่คู่ควร ด่วนจากลา
สมน้ำหน้า ที่ใจบ้า คิดคว้าดาว

ดินกับฟ้า สูงกว่าเป็น ก็เห็นอยู่
ใครก็รู้ ต่างเกินไป ใช่คู่สาว
จากตรงนี้ ระยะห่าง ทางของดาว
แค่หนึ่งก้าว เทียบล้านไมล์ กับใจเธอ

อยากเป็นดาว คงแค่ฝัน รอวันพรุ่ง
ใจริ่งรุ่ง รับความจริง ยิ่งเสมอ
ได้แค่มอง เอื้อมไม่ถึง ดึงใจเธอ
เฝ้าแต่เพ้อ พูดรำพัน กับจันทรา ...

ระยะห่างระหว่างใจดั่งไร้เขต
พรากนิเวศลับกันยังฝันหา
ถ้าต่างฝ่ายอาลัยแม้ไกลตา
สุดขอบฟ้าตากฟากมิพรากกัน

ย่อมดิ้นรนด้นดั้นพร้อมฟันฝ่า
เพื่อไขว่คว้าดวงใจที่ในฝัน
แม้เนิ่นนานชั่วกัปนับอนันต์
ความผูกพันมั่นหมายมิคลายคลอน

แต่หากไม่มีใจซึ้งในรัก
แม้ใกล้สักเพียงไหนมิไหวอ่อน
ม่านหัวใจกางกั้นคอยบั่นรอน
ความอาวรณ์ต่อกันก็พลันเลือน

วลีลักษณา
๕ กรกฎาคม ๒๕๕๔