ผมอยากแต่งกลอนได้ตามใจนึก
แต่อยากฝึกเรียนรู้กับครูสาว
ในห้องเรียนสว่างแจ้ง(ด้วยแสงดาว)
(อาจบางคราวมืดเย็นไม่เป็นไร)
ขอเพียงครูเมตตาช่วยสาธิต
เพื่อให้ศิษย์ เห็นทาง ส่วางไสว
ช่วยจับมือศิษย์น้อยค่อยเขียนไป
ผอผึ้งใกล้มอม้า หน้า รอเรือ
สระอะผันไปเป็นไม้ผัด
กอไก่ถัดมาควายน่าอายเหลือ
ตามด้วยรอสระอูเขาอยู่เจือ
หากไม่เชื่อจัดหนักผมรักครู
ใครจะว่า ผมบ้า ก็บ้ารัก
คงไม่หนัก ใช่ลุ้น รักคุณหนู
ผมเคยแค่ประโคมชื่อโฉมตรู
ยังไม่รู้ รักหล่น ณ หนใด
นานแล้วตัดไม่ได้ขายไม่ขาด
พิษสวาทบาดจิตพิสมัย
ถึงจะรู้ครูกลอนเขาสอนใคร
แม้เศษเยื่อเผื่อใจไม่ให้เรา
ก็ยังครุ่นคำนึงคิดถึงนัก
คงบ้ารักปักใจยื่นให้เขา
น้ำคำเหน็บเจ็บล้นก็ทนเอา
ถึงจะเศร้า รับว่าผมบ้ารัก ...(ครับ....อิ อิ)
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
