ฉันเดินทางมาไกลเกินใครคิด
ท่ามหนามพิษเดินดุ่มเหยีบหลุมเก่า
ทางลูกรังพังผุบรรจุเงา
บนถนนสายเศร้า, ใกล้เช้าแล้ว
หยาดน้ำตาจากหมอกเจ้าดอกหญ้า
ผ่านสายลมศรัทธามาผ่าวแผ่ว
สัมผัสเห็นวิถีไร้วี่แวว
จนถึงแนวขอบเขต, ประเทศใด
อาจหลงเหลือกำลังเพื่อหวังบ้าง
ระหว่างทางซานเซหักเหใหม่
อุดมการณ์นานเนิ่นก้าวเดินไป
ค้นหาในโลกใหม่, ที่ใกล้มา
โลกแห่งการแบ่งปันและสรรค์สร้าง
ทุกก้าวย่างปลอดภัยไร้ใครด่า
โลกที่มันไม่ทุกข์สุขอุรา
หรือจะเป็นโลกหน้า, ยังท้าทาย
เสียงหายใจมันดังชั่วจังหวะ
หนึ่งพันธะผูกพันคืน-วันหาย
อาจจะต้องสะดุดไปสุดปลาย
ยังไม่หน่ายร้างรา, ชีวานี้
บนถนนราบเรียบอาจเหยียบย้ำ
ผ่านคืนค่ำทางเดินเกินล้นปรี่
ขายังคอยก้าวย่างอย่างทุกที
บนทางที่เสรี, พรุ่งนี้แล้ว!
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
