เพียงเห็นภาพวาบไหวดั่งไฟเผา
กลุ่มควันเถ้าเงาติดขนิษฐา
จิตร้อนรุ่มสุมอกตระหนกพา
ฤาชะตาฟ้าส่งให้หลงนวล
หลับตานิ่งยิ่งคิดยิ่งผิดพลาด
บ่วงสวาทคาดรัดสะบัดผวน
เกินกว่าเจ็บเหน็บหนาวถึงคราวรวน
ดุจเพรงครวญหวนไห้นัยคำนึง
ว่าระหว่างทางเร้นเส้นขนาน
มีเงาผ่านม่านฝันเข้าคั่นขึง
ยามสัมผัสตัดรอนดุจศรตรึง
เอื้อมไม่ถึงจึงท้อ...โอ้หนอใจ
ฉากสุดท้ายหมายฝันในวันเหงา
เหลือเพียงเงาเฝ้าตามยามขานไข
มิอาจยื้อถือมั่นสัญญาใด
รักที่ให้ไม่พอจึงขอลา
กลุ่มควันเถ้าเงาติดขนิษฐา
จิตร้อนรุ่มสุมอกตระหนกพา
ฤาชะตาฟ้าส่งให้หลงนวล
หลับตานิ่งยิ่งคิดยิ่งผิดพลาด
บ่วงสวาทคาดรัดสะบัดผวน
เกินกว่าเจ็บเหน็บหนาวถึงคราวรวน
ดุจเพรงครวญหวนไห้นัยคำนึง
ว่าระหว่างทางเร้นเส้นขนาน
มีเงาผ่านม่านฝันเข้าคั่นขึง
ยามสัมผัสตัดรอนดุจศรตรึง
เอื้อมไม่ถึงจึงท้อ...โอ้หนอใจ
ฉากสุดท้ายหมายฝันในวันเหงา
เหลือเพียงเงาเฝ้าตามยามขานไข
มิอาจยื้อถือมั่นสัญญาใด
รักที่ให้ไม่พอจึงขอลา
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
