เป็นเงาในแววตาที่ล้าถอย
เป็นร่องรอยความหม่นคนรักท้อ
เป็นกลิ่นสาปอาบเหงื่อเมื่อยืนรอ
เป็นจ้ำพอตามกายคล้ายระบม
ยามซานซมซุกซ่อนรอนรักร้าว
แสงตาวาวราวแห้งไร้แรงสม
ไร้แม้เงาเฝ้าซับกับระทม
ไร้ร้อนบ่มปมรักหักมลาย
เย็นยะเยือกเปลือกร่างอย่างถูกแช่
เนื้อถูกแล่แช่แข็งไร้แรงหมาย
เมื่อไร้แสงไร้เงาเข้าคลุมกาย
กระวนวายใกล้ดับกับคร่ำครวญ
จะมองใครไหนเห็นเด่นเช่นเจ้า
จะมองใครไหนเล่าเขาห่วงหวน
จะมองใครได้ซึ้งซึ่งรัญจวน
จะมองใครใจป่วนเท่านวลนาง
เป็นร่องรอยความหม่นคนรักท้อ
เป็นกลิ่นสาปอาบเหงื่อเมื่อยืนรอ
เป็นจ้ำพอตามกายคล้ายระบม
ยามซานซมซุกซ่อนรอนรักร้าว
แสงตาวาวราวแห้งไร้แรงสม
ไร้แม้เงาเฝ้าซับกับระทม
ไร้ร้อนบ่มปมรักหักมลาย
เย็นยะเยือกเปลือกร่างอย่างถูกแช่
เนื้อถูกแล่แช่แข็งไร้แรงหมาย
เมื่อไร้แสงไร้เงาเข้าคลุมกาย
กระวนวายใกล้ดับกับคร่ำครวญ
จะมองใครไหนเห็นเด่นเช่นเจ้า
จะมองใครไหนเล่าเขาห่วงหวน
จะมองใครได้ซึ้งซึ่งรัญจวน
จะมองใครใจป่วนเท่านวลนาง
"บ้านริมโขง"