มองราตรี..ที่ไร้ดาว..ไม่หนาวใจ
เคยหวั่นไหว..ใจสะท้าน..ก็พลันหาย
วันฟ้าหม่น..คนเคยเหงา..เศร้าผ่อนคลาย
ฟ้ากลับกลาย..ใสกระจ่าง..พร่างพราวตา
ทุกลมหายใจ..อยู่ได้..เพราะมีเธอ
คราแรกเจอ..ดั่งต้องมนต์..เสน่หา
ยามเอื้อนเอ่ย..วจีหวาน..ซ่านอุรา
เพียงสบตา..ก็วาบไหว..ในบัดดล
เผลอแย้มยิ้ม..เย้ายวนใจ..ไม่รู้ตัว
ใจสั่นรัว..ยามเธอใกล้..ให้ฉงน
อานุภาพ..รักรุมเร้า..ราวต้องมนต์
ให้ร้อนรน..ระคนหวั่นไหว..อยากใกล้เธอ..
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
