เป็นคน ~ คนหนึ่งที่ชอบเขียนกลอน
ถึงถ้อยคำจะกระท่อนกระแท่น . .. ไม่รื่นหู
ใจสั่งมือ . .. จนเขียนได้แม้แต่ตอนน้ำตาพรั่งพรู
เหมือนได้หยุดช่วงเวลาสำคัญไว้ให้อยู่ . .. ได้ดังใจ
. . . . . . .
บทกลอน . . จึงเป็นเหมือนเพื่อนทุกสถานการณ์
ความรู้สึก . .. สมหวัง ~ ร้าวราน ~ หวั่นไหว
แค่คุณคนเดียว . . . ก็บันดาลถ้อยคำให้ฉัน . . . มากมาย
แล้วคุณเคยเข้าใจไหม?
. .. ความรู้สึกของคนอ่านกลอนเป็นอย่างไร . ..
ตรงกับความรู้สึกของคนเขียนบ้างหรือไม่ . .. กรุณาบอกที~*
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
