~นี่แน่ะ!~
วาสนากาดำผู้ต่ำต้อย
เกิดมาน้อยอัตรายศฐาต่าง
ต้องระกำจำนนเดินพ้นทาง
เกินจะอ้างสิทธิ์ครองขอร้องใคร
แม้นความดีมีพอก็เท่านั้น
เมื่อฐานันฯสั่นมานสะท้านไหว
ก็จบลงตรงคำว่าช้ำใจ
รักแค่ไหนได้เพียงเสียงย่ำยี
เห็นไม่เหมาะเพราะจิตเริ่มคิดคด
ที่กำหนดกฎรักด้วยศักดิ์ศรี
ค่าควรครองมองเห็นเป็นมั่งมี
ค่าภักดีปีเดือนเหมือนเศษดิน
ต้องขอลายอดชู้สู่ปลายฟ้า
เพื่อค้นหาใยเยื่อเหนือทรัพย์สิน
จงสำราญมานสะพรั่งนั่งเมฆินทร์
ดั่งถวิล"คนลิ้นเปาะ เหมาะกับเธอ"
เขียนไป คอมก็เจ๊งไป บอม ซอง ดุ๊ก
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
