ลมลำเพยพัดผ่านสะท้านอก
ดั่งลูกนกไกลสิ้นถิ่นหวงแหน
ไร้ปีกป้องผองภัยในดินแดน
ทุกข์อัดแน่นซานซบหมายหลบภัย
นิจจาเอ๋ยเคยอุ่นละมุลหวาน
เมื่อถึงกาลต้องพรากจากฟ้าใส
แสนเจ็บปวดรันทดหมดทั้งใจ
ถูกบางใครเหยียบย่ำช้ำกมล
ดั่งลูกนกไกลสิ้นถิ่นหวงแหน
ไร้ปีกป้องผองภัยในดินแดน
ทุกข์อัดแน่นซานซบหมายหลบภัย
นิจจาเอ๋ยเคยอุ่นละมุลหวาน
เมื่อถึงกาลต้องพรากจากฟ้าใส
แสนเจ็บปวดรันทดหมดทั้งใจ
ถูกบางใครเหยียบย่ำช้ำกมล