ทุยช่วยงานทุ่งไกลให้ลำบาก
ดินแห้งผากแตกระแหงแฝงฝุ่นฝง
คมผานไถบิ่นหมดกดไม่ลง
เขายังคงดื้อรั้นตะบันไป
ควายเจ้าถิ่นตัวนั้นมันรู้แกว
เคยโดนแล้วแสร้งเสเถลไถล
ประกบคู่สองกำลังมีครั้งใด
มันปล่อยให้ทุยลากอยู่ฝากเดียว
ทำทิศทางกำหนดคดสลับ
จึงโดนขวับโดนหวดหลังปวดเสียว
นำกิ่งไม้ใหญ่แสนแทนไม้เรียว
รอยช้ำเขียวแตกนี้มีเลือดนอง
เหลือบแมลงวันได้กลิ่นมากินดูด
ที่บวมปูดเน่าเสริมเริ่มกลัดหนอง
และอีกาตัวนั้นมันหวังปอง
ไม่ทันมองจิกเจ็บแทบสิ้นใจ
ทุยตามขวิดกันอยู่รู้ออกห่าง
มันหาทางฟ้องเอี้ยงเพียงปดใส่
เอี้ยงก็เกินแล้วนั้นนั่นกระไร
จิตหลงไหลในคำอำเท็จมา
มีให้กินอยู่บ้างก็ฟางแห้ง
โดนกลั่นแกล้งทุกเมื่อชักเบื่อหนา
คิดจะหนีหายไปให้ลับตา
ก็กลัวว่านายเก่าเขาชิงชัง
เอี้ยงจ๋า...ทุกเวลาว่าคิดถึง
เฝ้ารำพึงอยากชิดใกล้ดังใจหวัง
เสร็จงานนาเขาก่อนย้อนกลับวัง
อยากจะฟังเสียงใกล้ใช้ปลอบใจ
และเช้านี้มีเพลงบรรเลงแว่ว
มาสองแนวเหน็บควายนี้มีเพื่อนใหม่
หาว่าทุยใจดำทำเกินไป
ลืมกันได้นั้นหรือ.....คือคิดเอง.
........
นพ
30 มิ.ย.54
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
