จากไปใจพร่ำเพ้อ เห่อครวญ
ใจนุชสุดเรรวน ด่วนได้
ครั้งรักปักรัญจวน ใจจิต
ห่อนคิดจิตยากไซร้ กักได้ฤามี
พะวงหลงใฝ่เฝ้า ปรนเปรอ
ใดมักมากจริงเออ แน่งน้อย
ลักลอบจอบจนเจอ บุรุษ
มาฉุดใจใส่ถ้อย ออดอ้อนผ่อนตาม
ชายนี้เล่าเพื่อนพ้อง ต้องกัน
มิใคร่ใฝ่สัมพันธ์ แน่แท้
พอกาลผ่านนานผัน แปรเปลี่ยน
ใจเล่าเวียนวนแก้ เล่ห์ลิ้นมารยา
วางใจวางง่ายแท้ อกตรม
ใยโง่โตบรม ห่อนรู้
มารยาแพศยาถม ทวนจิต
เรียมคิดคิดเล่นชู้ จับได้ตายทัน
จุดไฟใส่ส่งไม้ ไหม้มัน
ทันบ่ทันเวรทัน แน่ไซร้
กรรมใดใฝ่ก่อกัน ควรรับ ไปอยู่
ดูเร่งดูรู้ไว้ หากไข้นวยตาม
จากไปในนุชถ้อย ครวญงาม
กรรมจิตกรรมเราทราม แน่รู้
มักใหญ่ใฝ่ในกาม บ่หยุด
โปรดอภัยในผู้ รักแล้วฤาสม
กรรมเราฉุดนุชร้าง แรมผัว
เราเล่าหลงตามัว ผลักท้าย
ใยคร่ำระกำรัว บาปส่ง
ปลงเล่าปลงอกผ้าย จึ่งได้ครวญโคลง
ตุลาทิตย์
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
