มิเคยคิด..หน่ายหนีไปที่ไหน
ร้อยดวงใจซ่อนปักเป็นอักษร
แอบอยู่ในหมอนข้าง..แทนร่างนอน
เขียนบทกลอนด้วยใจฝากสายลม
เธอยังเป็นที่หนึ่ง..แบบกึ่งฝัน
ค่ำคืนหันไคว่คว้าแทนผ้าห่ม
หนาวเนื้อนอกผิงไฟก็คลายปม
หนาวระทมเนื้อในหัวใจครวญ
เธอเป็นหมอกหรือควัน..ที่ฉันคิด
เธอเป็นพิษเป็นพรหม..หรือลมหวน
เธอเป็นเพื่อนเป็นภาพ..ที่ฉาบนวล
ฉันประมวลแล้วกลับต้องหลับตา
ด้วยไม่อยากเจิ่งนองทั้งสองแก้ม
เธอต่อแต้มทุกทีที่ฝันหา
ต้องเจ็บช้ำกล้ำกลืน..วันคืนมา
ตราบวันลา..อาลัยเมื่อใจดำ
ร้อยดวงใจซ่อนปักเป็นอักษร
แอบอยู่ในหมอนข้าง..แทนร่างนอน
เขียนบทกลอนด้วยใจฝากสายลม
เธอยังเป็นที่หนึ่ง..แบบกึ่งฝัน
ค่ำคืนหันไคว่คว้าแทนผ้าห่ม
หนาวเนื้อนอกผิงไฟก็คลายปม
หนาวระทมเนื้อในหัวใจครวญ
เธอเป็นหมอกหรือควัน..ที่ฉันคิด
เธอเป็นพิษเป็นพรหม..หรือลมหวน
เธอเป็นเพื่อนเป็นภาพ..ที่ฉาบนวล
ฉันประมวลแล้วกลับต้องหลับตา
ด้วยไม่อยากเจิ่งนองทั้งสองแก้ม
เธอต่อแต้มทุกทีที่ฝันหา
ต้องเจ็บช้ำกล้ำกลืน..วันคืนมา
ตราบวันลา..อาลัยเมื่อใจดำ