เบื่อแต่งกลอน อ่อนใจ ไร้คนอ่าน
รานใครอื่น ดื่นด่าน ไม่ผ่านศิลป์
หมิ่นผู้โศก โลกหล้า เป็นอาจิน
ปิ่นแอบเจียด เหยียดยิน ต่ำดินใด
ไต่ดาวดู อยู่สูง ดังฝูงปราชญ์
ดาดฝ่ายเป็น เห็นชาติ ขนาดไหน
ไขนหนาด emo_85ขาดคำ ที่อำไพ
ไทยเอียนเพื่อ เยื่อใย สิ้นไมตรี
สี่มนตรา อาถรรพณ์ นับวันล่วง
หน่วงเวลา พาท้วง อยากจ้วงหนี
ยีจั๋งหนับ พับผ้า ประดามี
ปรีดาไม่ ใยดี อยากลี้ไกล
อยู่ล้วนกล้ำ จ้ำกลืน ต้องฝืนคิด
ติดฝันค้าง ต่างชนิด ผิดไฉน
ไผ่เฉาน้ำ ช้ำราก เหมือนตากใบ
ไหมตัวบวม อ่วมใจ ใครต้องการ
คร้านต่อกร ตอนแต่ง ไร้แรงรจน์
รดรอร่าย ก่ายกฏ ระทดผ่าน
รานโทษผู้ รู้เห็น ไม่เด่นจาร
ม่านได้จบ ลบกระดาน พาลลงเอย
ชาตินี้จะพูดกันรู้เรื่องมั้ยเนี่ยะ ดูเหมือนกฏเกณฑ์มันช่างรัดตัวเสียจริงๆ จนไม่มีปัญญาจะขยับไปตามต้องการเลย
ปล. สงสัยต้องหันไปแต่งกลบทชนิดอื่น แบบนี้ ยอมแพ้ สื่อความหมายยาก
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
