ห่างหายไปในวันอันว่างโหว๋ง
ร้านดูโล่งร้างเลือนเหมือนซากเฉา
กลับมาเยือนยืนจ้องต้องซึมเซา
มีเพียงเงาอดีตที่กรีดกราย
เก้าอี้ล้มร่มไม้ก่ายเกะกะ
น้ำในสระแห้งขอดมอดความหมาย
แต่ใจนี้ไม่ลับไม่กลับกลาย
ที่นี่คล้ายวิญญาณแห่งมานตน
บ่อน้ำใจไม่แห้งไม่เหือดหาย
ยามผันกายไปอื่นต้องฝืนหม่น
งานที่เร้าเข้ามาล้าผจญ
ต้องจำทนจนผ่านใจกร้านชา
เถอะวันนี้ที่มาด้วยล้าแรง
ไม่กำแหงแข่งขันหรือฟันฝ่า
มาด้วยใจคิดถึงกึ่งศรัทธา
ทั้งพี่ยาเพื่อนพ้องและน้องรัก
กาแฟดำ
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
