กาลวิโยค
เคยเป็นไม้ แข็งขืน ยืนตระหง่าน
ทั้งใบก้าน ชื่นชุ่ม คลุมพื้นที่
เป็นร่มเงา เหล่าหลง ดงกวี
ซ่อนวลี ปรัชญา ในคารม
ถูกดลจิต หนักหน่วง ดั่งด้วงเจาะ
กิ่งก้านเปราะ ยากทน ลมบนถม
แต่ไฉน ใยต้น ต้องโค่นจม
ไปสู่ตรม ตายซาก ทิ้งรากเดิม
เพียงเพราะคิด ว่าเข็ด อย่างเด็ดขาด
จนประกาศ จมปรัก ความหักเหิม
เมื่อความรัก หักลง ยังตรงเติม
คุณค่าเพิ่ม ในตัว กลัวอะไร?
เคยเป็นไม้ แข็งขืน ที่ยืนต้น
พอเจอคน ไชชอน กลับอ่อนไหว
สร้างความหวัง ถั่งถม ผสมไป
แล้วย้อมใจ เป็นถ่าน ที่ผ่านเกรียม
๑๐๙๑๓
เคยเป็นไม้ แข็งขืน ยืนตระหง่าน
ทั้งใบก้าน ชื่นชุ่ม คลุมพื้นที่
เป็นร่มเงา เหล่าหลง ดงกวี
ซ่อนวลี ปรัชญา ในคารม
ถูกดลจิต หนักหน่วง ดั่งด้วงเจาะ
กิ่งก้านเปราะ ยากทน ลมบนถม
แต่ไฉน ใยต้น ต้องโค่นจม
ไปสู่ตรม ตายซาก ทิ้งรากเดิม
เพียงเพราะคิด ว่าเข็ด อย่างเด็ดขาด
จนประกาศ จมปรัก ความหักเหิม
เมื่อความรัก หักลง ยังตรงเติม
คุณค่าเพิ่ม ในตัว กลัวอะไร?
เคยเป็นไม้ แข็งขืน ที่ยืนต้น
พอเจอคน ไชชอน กลับอ่อนไหว
สร้างความหวัง ถั่งถม ผสมไป
แล้วย้อมใจ เป็นถ่าน ที่ผ่านเกรียม
๑๐๙๑๓
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
