กี่ครั้งที่หลับตากลับมาฝัน
ว่าจะยังมีวันอันแสนชื่น
วันที่ฟ้าสดใสให้หยัดยืน
วันที่ตื่นขึ้นมา, ไม่อาลัย
อยู่ในมุมเงียบเหงาเศร้าดวงจิต
ทอดชิวิตลงเหวอย่างเหลวไหล
พบกับความหวังดีไม่มีใคร
ซึ้งอยู่ในความฝัน, แค่นั้นเอง
กลัวว่าตื่นแล้วต้องมาร้องไห้
ต้องเสียใจประจำจนคร่ำเคร่ง
ยิ่งบังอาจคาดหวังยิ่งวังเวง
จึงต้องปล่อยคว้างเคว้ง, เร่งเอาคืน
ในบางวันฝันดีถึงที่สุด
ไม่สะดุดขวากหนามยามเราตื่น
ในบางวันเจ็บช้ำคอยกล้ำกลืน
จนไม่อาจลุกยืน, ฝืนความจริง
ทุกความฝันมั่นคงตรงเราฝัน
อยู่ระหว่างคืนวันอันหยุดนิ่ง
ผ่านค่ำคืนหน่วงหนักมาพักพิง
ก่อนทุกสิ่งล่วงลับ, ดับหายไป.
.....................
[/b]
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
