ที่ประจำคำเดิมยิ่งเพิ่มหนัก
ความเหงาทักกวักมือเพื่อรื้อขอ
ส่งสำแดงฤทธิ์เดชเหตุรัดคอ
ความเหงาเฝ้าพะนอล้อหยามมาน
กระอักอ่วนป่วนใจในเสี้ยวลึก
ซากผลึกคิดถึงรำพึงผ่าน
คอยกัดเซาะเกาะกุมรุมทุกกาล
ต้องหนาวนานขั้นเฉียบเข้าเทียบใจ
ไร้หนทางดูแลคงแก้ยาก
เหงากระชากสั่นมานสะท้านไหว
ฝังรากเลี้ยวเกี่ยวลึกเป็นศึกใน
แถมปล่อยไฟเผาจินต์ไร้ชิ้นดี
งานประจำของเหงาคือเผาวอด
คนที่รอดถอดใจยังไร้สี
ดับชีพจมล้มทั้งหายใจมี
เงาความเหงาเฝ้าลี้ขยี้ทรวง
~มะสะแป~
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
