แป้งสีนวลอวลอบกลบรอยช้ำ
ชุดสีดำบางเบาแนบเคล้าร่าง
บรัชออนแต้มแก้มปลั่งยังผิวนาง
พรมน้ำหอมกลิ่นบางอย่างเลื่อนลอย
ลิปสีสดจรดพริ้มริมฝีปาก
ความลำบากลากไว้ไม่อาจถอย
คราบแผลบาปอาบร่างมิจางรอย
คือสิ่งคอยย้ำเตือนเชือดเฉือนมาน
สางผมยาวละไมดุจไหมอ่อน
ภาพสะท้อนเบื้องหน้าตาประสาน
เธอมาจากที่ไหนไยดักดาน
สิ่งที่ทำคืองานหรืออันใด
ดอกไม้หอมยอมขายคล้ายสินค้า
เป็นดาราข้ามคืนขื่นเพียงไหน
หลากผู้คนล้นเห็นความเป็นไป
ต่างเห็นใจนางบาปอาบราคิน
ยื่นมาเถิดเห็นใจให้ผู้ทน
แต่ไร้คนเคียงใจให้ถวิล
ยังไม่ถึงค่าเพชรแค่เศษดิน
รอยมลทินไม่ลบหรือจบมัน
ปาดน้ำตาหายใจลงให้ลึก
เก็บผลึกสังเวชสุดเขตฝัน
อนาคตที่เห็นเป็นทางตัน
ไร้ตะวันชีวิตชี้ทิศเดิน
~ผู้หญิง~
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
