วันฟ้าหลัว มัวหม่น เพียงคนเผลอ
ทอดตาเหม่อ เพ้อดัง ชิงชังเหงา
ด้วยดายเดียว เปลี่ยวคว้าง ตามอย่างเงา
ใจเก่าเก่า เคล้าแปลบ แสบจนชิน
ซบแอบกลาง หว่างหงอย กับรอยร้าว
อาจบางคราว ราวหมด รสถวิล
คนใจบาง ครางแผ่ว กับแววจินต์
แพรวดับสิ้น ยินย้ำ คำอาลัย
เคยพร่างพราย กลายกลับ ลาลับสูญ
เคยเกื้อกูล ทูนเทิด เกิดสงสัย
สุขเคยปัน สรรสิ่ง กลับชิงชัย
เนื่องฤทัย นัยสอง จึงหมองมาน
ห่างเพื่อนพ้อง น้องพี่ จักพลีมอบ
ร้อยเรียงกอบ ตอบปม คารมหวาน
ห่างคนรัก หักห้าม ฤทธิ์ลามราน
วุ่นวนพล่าน ซานซม ขื่นขมกราย
ถึงวันนี้ ที่เฝ้า จับเจ่าทุกข์
ไร้คนปลุก ปลอบจิต มิตรสหาย
เพราะห่างเถา เหล่าพงศ์ ธำรงกาย
จึงขาดสาย สืบสาน ให้ซ่านทรวง
ฟ้ายังหลัว มัวหม่น คนยังเศร้า
ปากยังเฝ้า เว้าวอน ขอพรสรวง
โปรดเถิดหนา ฟ้าเอ๋ย เชยแดดวง
พ้นจากบ่วง ห้วงเหงา เงาเดียวดาย
ปภัสร์
๑๙ มิถุนายน ๒๕๕๔