ยามคิดถึงตรึงจิตยามคิดถึง
ใจคนึงถึงใครด้วยใจเขิน
รู้ว่าเราเช้าเย็นเป็นส่วนเกิน
จำต้องเดินเหินห่างจำร้างรา
สุดห้ามใจให้สุดยังผลุดโผล่
ร้องไห้โฮข้างในดวงใจจ๋า
สุดจะลืมลืมไม่ลงคงเส้นวา
ยากหนักหนารักนี้ไม่มีใคร
อยากเขียนกลอนกลบทแสนหดหู่
ใจไม่รู้สู้ไม่ถอยดั่งรอยไถ
คิดไม่ออกบอกไม่ถูกมันผูกไป
ทั้งอกใจปี้ป่นสุดทนทาน
แต่หัวใจคิดถึงคนหนึ่งนั้น
ด้วยผูกพันแนบแน่นเป็นแก่นสาร
รู้ว่าเธอทดท้อทรมาน
มอบกลอนกานท์ปลอบใจยามไกลกัน
ระหว่างสุขกับทุกข์มันคลุกเคล้า
จงเลือกเอาอย่างเดียวมาเกี่ยวคั่น
ทิ้งขยะออกจากใจให้เร็วพลัน
รับเพียงความสุขสันต์ที่หมั่นเติม
จะขอเป็นพลังใจให้จอมขวัญ
จงลืมวันก่อนเก่าที่เศร้าเริ่ม
ผ่านไปแล้วผ่านเลือนอย่าเหมือนเดิม
เรามาเพิ่มแรงใจให้แก่กัน
อันสุขทุกข์คู่กันอย่าหวั่นไหว
ชีวิตใกล้ถึงฝั่งดุจกังหัน
ปลุกปลอบใจให้สุขทุกคืนวัน
เพราะ"เธอ+ฉัน" คือ "เรา"อย่าเศร้าตรม
"ปรางค์ สามยอด"
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
