.jpg)
โอ้ความรักมักพาให้อาภัพ
หัวใจยับเปื่อยยุ่ยเป็นผุยผง
แรกรักหวานนานขมระทมคง
ไม่ยืนยงอยู่ตัวชั่วฟ้าดิน
เป็นความหลงตรงรูปว่าจูบหอม
ใจจึงพร้อมยอมพลีมิมีสิ้น
เฝ้าไขว่คว้าหาเงาเศร้าชีวิน
แม้ยามกินรันทดต้องอดนอน
เมื่อยามนอนอ่อนล้าผวาตื่น
ซบสะอื้นฝืนพรอดเพียงกอดหมอน
ไร้เงาร่างสร่างจินต์เจียนสิ้นรอน
เหมือนบั่นทอนใจกายสลายเลือน
ผู้มีรักมักหลงพะวงรัก
ผู้อกหักมักขลุกมีทุกข์เปื้อน
ผู้สมหวังนั่งพริ้มมียิ้มเยือน
ผู้คลาดเคลื่อนจากรักก็มักตรม
ที่ใดมีที่รักมักมีทุกข์
อันความสุขเพียงเชื้อเพื่อผสม
ต่อเนิ่นนานกาลเปลี่ยนหมุนเวียนจม
ความระทมเพราะรักก็มักมา
จะหาความเที่ยงแท้แน่ในรัก
เหมือนปักหลักในหล่มอย่างมหา
มักแปรปรวนรวนไปได้ทุกครา
เมื่อรักมาทุกข์ก็พร้อมต้องยอมรับ
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
