พอไก่โห่ โอ้เช้า เพลาแรกรุ่ง
อาทิตย์พุง สู่ฟ้า คราวันใหม่
ลุกขยับ บิดขี้เกียจ เสียดกายใจ
เอ๊ะ ! ที่นี่ ที่ไหน ? ไยมานอน
เป็นที่โล่ง ตรงท่า ศาลาวัตร
ยามจรจัด ไม่เหลือ แม้เสื่อหมอน
นอนตากยุง พุงยาน ผ่านรานรอน
นึกทอดถอน ให้สลด รันทดทรวง
เราต้องจาก เคหา ที่อาศัย
เพียงเพราะใจ ไม่เย็น น่าเป็นห่วง
ทำเรื่องเล็ก ให้ใหญ่ ใช่ใครลวง
ก่อกรรมบ่วง เผาบ้าน ซมซานมา
คิดอาศัย ในญาติ ขาดน้ำมิตร
ก็สมควร แก่จิต ที่โมหา
จึงต้องเป็น คนจร นอนศาลา
อยู่อาศัย วัดวา ไปวันๆ
ลุกขึ้นไป ล้างหน้า ประสายาก
ต้องลำบาก ด้วยทุน ที่หุนหัน
คงฝากท้อง กับหลวงพี่ สักหลายวัน
รอท่านฉัน เสร็จแล้ว ไม่แคล้วเรา
อาศัยข้าว ก้นบาตร ไม่คลาดเคลื่อน
ผู้ไร้เรือน เหลือกาย ไม่ตายเฉา
เป็นลูกศิษย์ พระนี้ ดีไม่เบา
บ้านไม่เช่า ข้าวไม่ซื้อ เข้าทีจัง...
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
