คล้ายประหนึ่งทำนองของเพลงเศร้า
ก้องกังกวานกล่อมเกลา...เข้าฉะเฉือน
ยามผ่านโสตสะกิดสิ่งติดเตือน
หมุนความคิดคล้อยเคลื่อน...ซึ่งเลือนราง
สู่อดีตสุข-เศร้า คราเก่าก่อน
ค่อยค่อยย้อนก่อนใครจะไกลห่าง
ภาพฝันเก่าเหงาชืดสีจืดจาง
แฝงอำพรางคำฝากว่าอยากเจอ
แค่คิดว่าได้พบเพียงในฝัน
ความอัดอั้นคงคลายหายหมอง-เหม่อ
กิริยาท่าทีที่เป็นเธอ
คงเสน่ห์เสมอ...ชวนเพ้อรอ
แต่ใครเล่าจักย้อนผ่อนกระแส
ของตัวแปรเวลานำพาก่อ
ยามไร้แสงแรงเงาเคล้าพะนอ
ก็เก็บห่อกายห่มระทมทุกข์
แสงสะท้อนวูบหนึ่งถึงมองเห็น
นั่นกลับเป็นแก้วเก็จเม็ดความสุข
ที่เปล่งหลอกตาหลอนแล้วซ่อนซุก
ไหวกระตุกสิ่งตกค้างอกคน