๏ ขอฝากใจไปยังอีกฝั่งฟาก
แม้วิบากขวางขืนเกินฝืนได้
ยังคงมั่นฝันรออรทัย
และหมายใจใกล้ชิดสนิทนวล
๏ แม้เคราะห์ซ้ำกรรมซัดอุบัติซ้อน
มิคลายคลอนย้อนย้ำในกำสรวล
โศกเร้ารุมสุมเทมิเรรวน
เฝ้าผูกพันรัญจวนด้วยนวลนาง
๏ เปรียบกระต่ายหมายมั่นในจันทร์ฉาย
เพียงแขปรายชายตาหันมาบ้าง
ก็เพียงพอต่อใจซึ่งไร้ทาง
พบแสงทองส่องสว่างนำทางเดิน
๏ ให้ก้าวพ้นวนวัฏฏ์แห่งพลัดพราก
พ้นวิบากแห่งร้างและห่างเหิน
หลุดจากเวิ้งทุกขะที่เผชิญ
ได้จำเริญรอยบุญเข้าหนุนนำ
๏ แต่เหมือนว่าตราบาปคงสาบไว้
จึงทำให้ไม่สมภิรมย์ร่ำ
ต้องตะกายว่ายวนบนรอยกรรม
ที่กระหน่ำซ้ำจนเกินทนทาน
๏ คงสักวันทัณฑ์บาปที่สาปรัก
เหมือนชนักปักตนคงพ้นผ่าน
เมื่อหมดทัณฑ์วันร้าวอันยาวนาน
คงพบพานสานถักรักนิรันดร์๚ะ๛
แม้วิบากขวางขืนเกินฝืนได้
ยังคงมั่นฝันรออรทัย
และหมายใจใกล้ชิดสนิทนวล
๏ แม้เคราะห์ซ้ำกรรมซัดอุบัติซ้อน
มิคลายคลอนย้อนย้ำในกำสรวล
โศกเร้ารุมสุมเทมิเรรวน
เฝ้าผูกพันรัญจวนด้วยนวลนาง
๏ เปรียบกระต่ายหมายมั่นในจันทร์ฉาย
เพียงแขปรายชายตาหันมาบ้าง
ก็เพียงพอต่อใจซึ่งไร้ทาง
พบแสงทองส่องสว่างนำทางเดิน
๏ ให้ก้าวพ้นวนวัฏฏ์แห่งพลัดพราก
พ้นวิบากแห่งร้างและห่างเหิน
หลุดจากเวิ้งทุกขะที่เผชิญ
ได้จำเริญรอยบุญเข้าหนุนนำ
๏ แต่เหมือนว่าตราบาปคงสาบไว้
จึงทำให้ไม่สมภิรมย์ร่ำ
ต้องตะกายว่ายวนบนรอยกรรม
ที่กระหน่ำซ้ำจนเกินทนทาน
๏ คงสักวันทัณฑ์บาปที่สาปรัก
เหมือนชนักปักตนคงพ้นผ่าน
เมื่อหมดทัณฑ์วันร้าวอันยาวนาน
คงพบพานสานถักรักนิรันดร์๚ะ๛
สุดฝ่าฝืนเพรงบาปที่สาปสั่ง
สุมประดังชีพชนม์จนเหหัน
ได้พบแล้วพลัดพรากต้องจากพลัน
ดั่งถูกบั่นอุราแสนอาลัย
คำฝากผ่านหวานซึ้งที่ตรึงจิต
กลับเป็นพิษแทรกซ้อนแทบรอนขัย
ทรมานเร้ารุมราวสุมไฟ
ดั่งปลิดใจพรากร่างออกห่างลับ
ปล่อยวันเดือนเลื่อนล่วงทุกช่วงช้ำ
ใช้หนี้กรรมเก่าก่อนที่ย้อนกลับ
ไยหนอช่างถั่งโถมเข้าโหมทับ
จนแทบดับชีวาอันปราชัย
กี่รอบวัฏฏ์เวียนวงในสงสาร
กี่รอบปราณอับปราเข้าอาศัย
จักต้องทนร้าวรานนานเท่าใด
จึงชดใช้โทษทัณฑ์ให้บรรเทา
หรือจะละทิ้งโลกอันโศกนัก
ตัดความรักจู่จับแต่อับเฉา
ละนิมิตในทรวงสิ้นห่วงเงา
ที่เก็บเคล้าคลอจินต์ให้สิ้นจาง
เมื่อมิอาจ ฝืน-ฝ่า ชะตาได้
ถูกอาลัยสุมอยู่มิรู้สร่าง
จักยอมรับใช้จนสุดหนทาง
เซ่นรักร้างร้าวรอนให้ทอนลง
สุมประดังชีพชนม์จนเหหัน
ได้พบแล้วพลัดพรากต้องจากพลัน
ดั่งถูกบั่นอุราแสนอาลัย
คำฝากผ่านหวานซึ้งที่ตรึงจิต
กลับเป็นพิษแทรกซ้อนแทบรอนขัย
ทรมานเร้ารุมราวสุมไฟ
ดั่งปลิดใจพรากร่างออกห่างลับ
ปล่อยวันเดือนเลื่อนล่วงทุกช่วงช้ำ
ใช้หนี้กรรมเก่าก่อนที่ย้อนกลับ
ไยหนอช่างถั่งโถมเข้าโหมทับ
จนแทบดับชีวาอันปราชัย
กี่รอบวัฏฏ์เวียนวงในสงสาร
กี่รอบปราณอับปราเข้าอาศัย
จักต้องทนร้าวรานนานเท่าใด
จึงชดใช้โทษทัณฑ์ให้บรรเทา
หรือจะละทิ้งโลกอันโศกนัก
ตัดความรักจู่จับแต่อับเฉา
ละนิมิตในทรวงสิ้นห่วงเงา
ที่เก็บเคล้าคลอจินต์ให้สิ้นจาง
เมื่อมิอาจ ฝืน-ฝ่า ชะตาได้
ถูกอาลัยสุมอยู่มิรู้สร่าง
จักยอมรับใช้จนสุดหนทาง
เซ่นรักร้างร้าวรอนให้ทอนลง
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
