ยินฝนพรำพร่ำว่าเวลาเอ๋ย
ไยล่วงเลยลวงให้ใจถลำ
คนที่ห่างหว่างวันอันมืดดำ
ฝนกระหน่ำไม่รู้อดสูใด
ยังคิดถึงพึงจิตยังคิดถึง
ยังคำนึงคืนวันอันสดใส
ภาพรอยยิ้มยังประทับกับรอยใจ
เผลอยิ้มให้กับฟ้าราวบ้าบอ
กามนิต
๑๐ มิ.ย.๕๔
วันฝนพร่ำร่ำร้องน้องคิดถึง
ยังคนึงถึงพี่มิห่างหาย
เวลาล่วงผันผ่านนานเดียวดาย
เหมือนคล้ายคล้ายกายใจให้หมดแรง
สุดคิดถึงไม่หยุดสุดคิดถึง
ยังรำพึงทุกวันจันทร์ส่องแสง
ยามพี่ยิ้มพริ้มพรายคล้ายทิ่มแทง
ให้หน้าแดงแก้มน้องต้องร้อนใจ
พระอาทิตย์อัสดง
ขอโทษนะค่ะไม่ได้รับสัมผัสจากบทของพี่ แบบว่าอยากแต่งแบบนี้อ่ะ