ในโลกที่แสน...เหน็บหนาว
เธอบอกให้ก้าว...เข้าไปหา
ไม่เป็นไร...ไม่ได้ตีค่าไว้...ที่ราคา
เพียงแค่ได้เห็นหน้า...คนที่คุ้นเคยตา... ก็...สุขใจ
ในห้องพัก หัวใจ ที่แสนอุ่น
อยากหลับหนุน นอนตัก อย่าผลักไส
คนดี..อยากอยู่อย่างนี้...เรื่อยไป
ปิดห้องพักดีไหม ? แล้วเป็นบ้านเล็กๆในใจ
ที่มีใคร...คนเดียวแทน
เธอบอกให้ก้าว...เข้าไปหา
ไม่เป็นไร...ไม่ได้ตีค่าไว้...ที่ราคา
เพียงแค่ได้เห็นหน้า...คนที่คุ้นเคยตา... ก็...สุขใจ
ในห้องพัก หัวใจ ที่แสนอุ่น
อยากหลับหนุน นอนตัก อย่าผลักไส
คนดี..อยากอยู่อย่างนี้...เรื่อยไป
ปิดห้องพักดีไหม ? แล้วเป็นบ้านเล็กๆในใจ
ที่มีใคร...คนเดียวแทน
ห้องใจ..ของฉัน
เธอเท่านั้น..ที่เปิดเช่าได้
ปิดตั้งนานแล้ว..
ตั้งแต่เธอยอมเดินเข้ามา...พักพิงหัวใจ
บ้านหลังเล็ก.ที่เต็มไปด้วยความรักยิ่งใหญ่..ของเรา
คนเดียว...และคือเธอ
ยอมน่ะ..ให้หนุนตักแบบนี้เสมอ..จนกว่า.จะเช้า
ถ้าเธอไม่เบื่อ..หรือหน่าย..กับหัวใจบางเบา
ที่โอบกอดเธอตอนหนาว. เหงา. เศร้า. ฉัน. ยินดี
ไม่ได้รับสัมผัสของคุณอ้อนจันทร์ขออภัยค่ะ...
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
