[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[สล่าผิน]

ขอต่อกลอน...เจ้าของกระทู้ก่อนนะคะ
.....สำหรับลุงปรางค์..เดี๋ยวหนู..ต้องต่อกร..ปลอบลุงอีกรอบนะคะ......








๐ คลื่นทะเล จูบฝั่ง วันยังค่ำ
หาดยังพร่ำ ซ้ำอยู่ กู่เรียกหา
ภาพเวิ้งว้าง กว้างไกล สุดปลายตา
ไม่นำพา ขาดคู่ เหมือนดูโชว์

๐ มองคลื่นคิด เป็นธรรม ไม่ชำรุด
เข้าคือพุท ไล่กวาด ให้หาดโก้
คลื่นซัดออก บอกจิต ให้คิดโธ
เข้า-ออกโอ-ละพ่อเล่น..เป็นเช่นนั้น

๐ สิ้นแสงพลบ หลบรอบ ที่ขอบโลก
อุปโหลก เกิด-ดับ..สลับผัน
มิมีสิ่ง ใดยง คงกระพัน
จะยึดมัน อย่างไร ก็ไม่ยอม

๐ ถ้าแม้นมี วันใด ดั่งใจเห็น
นึกวาดเพ้นท์ ผ้าใบ สีใส่พร้อม
ตะวันตก ด้านนึง ประหนึ่งปลอม
พระจันทร์น้อม อีกทาง อำพรางกัน

๐ ผู้มองเมียง เลี่ยงหลบ ไม่พบค่า
แม้นเห็นมา เป็นร้อย ชะรอยฝัน
ไม่เคยเบื่อ เอมอิ่ม ชิมตะวัน
สะท้อนจันทร์ กลางทะเล ทุกเวลา

๐ ยอมดูเผื่อ เพื่อเจ้า จะเหมาอ้าง
"คิดถึงบ้างหรือไม่?" ใจเหว่ว้า
ไม่ยั่งยืน คืนฝัน นะสัญญา
อ้างแววตา ผ่านกัน แสงจันทร์นวล

๐ อย่าเศร้าสร้อย น้อยใจ ที่ไกลห่าง
ใช่.หน้าต่าง ของใจ หวั่นไหวล้วน
หากเหม่อมอง คล้องกัน สวรรค์ครวญ
จะเย้ายวน เพลงจันทร์ ก่อนวันลา

10913

มรสุมรุมเร้าเธอเศร้านัก
โถที่รักมีฉันมิหันหนี
พายุลมถล่มมากี่ห่าที
เธอยังมีฉันอยู่คอยดูแล

แม้พายุคุแรงจากแห่งไหน
ทำให้ใจเธออาจมีบาดแผล
จงมองฉันนั้นเพื่อนไม่เชือนแช
ไม่ยอมแพ้รักษาเข้าหาเธอ

เปรียบเธอเป็นทะเลว้าเหว่จิต
ฉันคู่ชิดหาดทรายหมายเสนอ
เข้าโอบอ้อมล้อมกายหายละเมอ
ที่ได้เจอมรสุมได้รุมเอา

อยู่เคียงข้างอย่างนี้ไม่มีพัก
ใจแน่นหนักชัดเจนเด่นกว่าเก่า
หมั่นประคองป้องปักรักสองเรา
ให้นานเนาว์ชั่วกาลนานเท่านาน

เป็นหาดทรายรายล้อมอ้อมกอดไว้
ไม่หวั่นไหวแม้ลมถล่มผ่าน
กอดทะเลเซมาพายุราน
คอยประสานไออุ่นหนุนทะเล

เธออย่าหวั่นพรั่นพรึงนึกถึงฉัน
มิมีวันแรมร้างและห่างเห
ถึงลมซัดพัดผ่านพานซวนเซ
ฉันคือเปลรับเธอเสมอไป

สล่าผิน