ผ่านกี่ฝนทนกี่หนาว ให้ร้าวเหลือ
ผ่านกี่ทุกข์ที่บุกเผื่อ ไม่เหลือฝัน
ผ่านกี่คนที่ทนปวด รวดร้าวพลัน
แต่ก็ยังเป็นฉัน นั้นเฝ้ารอ
ผ่านความเจ็บความปวด ที่รวดร้าว
ผ่านความกร้าวความแกร่ง ไร้แรงขอ
ผ่านความเศร้าเคล้าโศก วิโยกพอ
แต่ก็ผ่านไปแล้วหนอ เฝ้ารอเธอ
ผ่านดวงจิตทีเจ็บช้ำ ระกำทด
ผ่านชะตาฟ้ากำหนด ให้คดเผลอ
ผ่านมาแล้วกับความเหงา ที่เฝ้าเจอ
แต่ก็ยังรอเสมอ เธอผู้เดียว
ผ่านชีวิตที่ผิดพลาด จนดาษดื่น
ผ่านค่ำคืนคอยย้ำผิด ให้ติดเหนียว
ผ่านกลางวันให้ฉันท้อ พ้อจริงเชียว
แต่ก็ยังให้หวาดเสียว เมื่อเหลียวมอง
ผ่านความล้าความโรย ไห้โหยหา
ผ่านความชังขังน้ำตา พามัวหมอง
ผ่านดวงตาลิขิตฟ้า ที่มากอง
แต่ก็ยังหมายเกี่ยวข้อง ปองเนื้อนวล
ผ่านมาแล้วขอผ่านเลย คนเคยฝัน
ผ่านอาทิตย์กับจันทร์ ไม่ผันหวล
ผ่านเวลามาเสนอ ให้เพ้อครวญ
แต่อย่าด่วนให้พลันหาย จากใจเลย
ฉันเอง..
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
