.jpg)
จากก้อนดิน เกลื่อนถิ่น หวังเป็นดาว
ส่องสกาว ท่ามกลาง จันทร์ทราใส
ลืมไปนิด ว่าตัวเอง เป็นเช่นไร
แสงรำไร แม้เพียงแว่บ ก็ไม่มี
ใจจันทร์ ถึงดิน ที่อาจหาญ
อย่าทรมาน ตัวตน เพียงเพราะสี
จากจันทร์ที่ ส่องสว่าง กลางราตรี
เพราะไม่นานนี้ ก็ลาลับ ดับนภา
ส่องสกาว ท่ามกลาง จันทร์ทราใส
ลืมไปนิด ว่าตัวเอง เป็นเช่นไร
แสงรำไร แม้เพียงแว่บ ก็ไม่มี
ใจจันทร์ ถึงดิน ที่อาจหาญ
อย่าทรมาน ตัวตน เพียงเพราะสี
จากจันทร์ที่ ส่องสว่าง กลางราตรี
เพราะไม่นานนี้ ก็ลาลับ ดับนภา
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
