ใจดิน..ถึงจันทร์
แหงนมองฟ้าคราว่างข้างความเหงา
บ่นเบาเบากับดาวเหน็บหนาวเหลือ
หวังพระจันทร์ปันอุ่นละมุนเจือ
หัวใจเนื้อคงคลายหายทุกข์ทน
ทรมานปานใดใจดวงนี้
หมื่นราตรีหงอยง่วงใจร่วงหล่น
รู้สึกหวิวปลิวคว้างทางมืดมน
แสนสับสนกับกาลที่ผ่านมา
เหม่อหมายมาดวาดหวังตั้งจุดหมาย
รักสุดท้ายทุ่มเทเสน่หา
แด่พธูผู้รักปักอุรา
เป็นจันทราส่องทางกลางใจดิน
เหมือนความฝันพลันงงคิดสงสัย
จนหัวใจปวดแปลบแทบจะสิ้น
เฝ้ารำพึงถึงฟ้าเป็นอาจิณ
หัวใจบินไปไกลไม่กลับคืน
คอยห่วงหาดวงใจที่ไปลับ
เริ่มซึมซับซึ่งรสความสดชื่น
สัมผัสใจได้ฝากไม่อยากกลืน
ยิ้มระรื่นอิ่มเอมสุดเปรมปรีดิ์
สรวลเสเฮฮาประสารัก
ปัญหาหนักลาร้างห่างวิถี
สิ้นหวั่นไหวใจดินแสนยินดี
ความฝันนี้มั่นใจในแรกเจอ
จึงร้อยถ้อยถักทอขอเคียงข้าง
ไต่หนทางบนฟ้ามาเสนอ
หมดหัวใจมอบไว้ใกล้ใกล้เธอ
เพียงเพราะเผลอใจดินบินถึงจันทร์
เทวาซาตาน