...เมื่อเธอลดปลดค่าแล้วลาจาก
สิ่งที่ฝากคือแผลที่แผ่ซ่าน
รอยหมองหม่นบนใจเธอใส่จาร
ใช้วันวาน หวังเพื่อลืม ยังดื่มกิน
...ขอใช้สิทธิ์คนเจ็บ...ถามสักหน่อย
กี่ปีแล้วให้ฉันคอยค่อยถวิล
สุดท้ายพรากกระซากทรวงดวงชีวิน
แทบหมดสิ้นถิ่นรักที่พักมา
...นับจากนี้คำว่าเราไร้เงาแล้ว
ที่เพริศแพร้วก็คอยลบจบห่วงหา
เหลือเพียงคราบน้ำนองครองนัยน์ตา
เพราะหมดค่าจากคำรักที่พักใจ
...จึงเจียมตัวหัวใจไปเพื่อเจ็บ
ทุกภาพเก็บทิ้งลงตรงสั่นไหว
ขอกอดลาสักครั้งบ้าง...อย่างคนไกล
สิ้นเยื่อใยไกลห่างอย่างเจียมตัว...
ปล...เวลาไม่เคยทำให้ใครเสียคน...
แต่คนบางคนต่างหาก...ที่ทำให้เสียเวลา...
ตะวันฉาย
สิ่งที่ฝากคือแผลที่แผ่ซ่าน
รอยหมองหม่นบนใจเธอใส่จาร
ใช้วันวาน หวังเพื่อลืม ยังดื่มกิน
...ขอใช้สิทธิ์คนเจ็บ...ถามสักหน่อย
กี่ปีแล้วให้ฉันคอยค่อยถวิล
สุดท้ายพรากกระซากทรวงดวงชีวิน
แทบหมดสิ้นถิ่นรักที่พักมา
...นับจากนี้คำว่าเราไร้เงาแล้ว
ที่เพริศแพร้วก็คอยลบจบห่วงหา
เหลือเพียงคราบน้ำนองครองนัยน์ตา
เพราะหมดค่าจากคำรักที่พักใจ
...จึงเจียมตัวหัวใจไปเพื่อเจ็บ
ทุกภาพเก็บทิ้งลงตรงสั่นไหว
ขอกอดลาสักครั้งบ้าง...อย่างคนไกล
สิ้นเยื่อใยไกลห่างอย่างเจียมตัว...
ปล...เวลาไม่เคยทำให้ใครเสียคน...
แต่คนบางคนต่างหาก...ที่ทำให้เสียเวลา...
ตะวันฉาย
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
