๐ โธ่!เม็ดทราย ๐
๐ ลมพัดวูบ ลูบขวัญ สั่นสะท้าน
กระทบมานมัวหม่นจนเอนไหว
ยืนเซเซซังทรุดดุจเรือใบ
ปะทะไออวลคลื่นพื้นโคลงเคลง
๐ ฉุดน้ำตาเล็ดลอดค่อยหยอดหยด
เนตรรันทด..รดรมดั่งข่มเหง
จากฤทัยใครกันช่างหวั่นเกรง
หมายละเลงหลอกหวังให้หลั่งริน
๐ พิเคราะห์นับจับยามถามอากัป
ใคร่กระชับตรึกตนครวญจนสิ้น
ก็มิพบสบเหตุเนตรนุทิน
กระทบจินต์ถึงพังหลั่งน้ำตา
๐ แล้วเหตุใดไหนหนอทำคลอเบ้า
มันรุมเร้าเร่งรั้งภวังค์ผวา
หมายยกกรขยี้ใส่..นัยนา
จนปวดพร่าพรางพร่ำระกำครัน
๐ ครั้นลมพัดอีกวูบจึงลูบหลบ
จึ่งได้พบความจริงยิ่งขบขัน
เหตุดึงนัยน์ไหลล้นจนรำพัน
คือทรายเกล็ด..เม็ดนั้น..มันเข้าตา...
โอ๊ย!!หน๊อ!