รับรู้บ้างว่าคนอ้างว้างคนหนึ่งเจ็บ
รักที่เฝ้าก่อเก็บ เมื่อมันแตกสลาย
เศษใจที่ร้างถูกทิ้งขว้างกระจัดกระจาย
ร่วง..หล่น..ปลิวหาย ลับสายตา
รับรู้บ้างว่าใจบาง ๆ ดวงหนึ่งปวด
เมื่อเธอเปรียบรักแค่ก้อนกรวดที่ไร้ค่า
เฝ้าถนอมให้ สุดท้าย ไร้ราคา
ร้าว..แตก..แหลกกับตา
พร้อมคำเอ่ยลา..ของเธอ
เราต่างคนต่างเจ็บรู้บ้างไหม?
ความห่างไกลเผาผลาญจนมานเผลอ
คิดถึงน้องหน้ามนจนใจเบลอ
สงสารจังรอเก้อเพ้ออาวรณ์ (คอยเก้อละเมอครวญ)
ก้อนกรวดน้อยก้อนนี้พี่เก็บไว้
แนบดวงใจสูงค่ากว่าสิงขร
แทนดวงหน้าเนื้อเย็นเซ่นอาทร
อย่ารานรอนเลยหนาจะมาเยือน
"ปรางค์ สามยอด"
ขอบคุณ คุณระนาดมากมาย ที่สะกิดเตือนไม่สมผัส ระหว่างบท
นี่แหละคือความมีน้ำใจในชุมชนน้อยๆของเราล่ะ
ขอชาวเราจงเอาตัวอย่างที่ดีงามเช่นนี้
เหมือนที่ลุงปรางค์เดินตามรอยเท้าของท่าน อยู่เสมอมา
ความห่างไกลเผาผลาญจนมานเผลอ
คิดถึงน้องหน้ามนจนใจเบลอ
สงสารจังรอเก้อเพ้ออาวรณ์ (คอยเก้อละเมอครวญ)
ก้อนกรวดน้อยก้อนนี้พี่เก็บไว้
แนบดวงใจสูงค่ากว่าสิงขร
แทนดวงหน้าเนื้อเย็นเซ่นอาทร
อย่ารานรอนเลยหนาจะมาเยือน
"ปรางค์ สามยอด"
ขอบคุณ คุณระนาดมากมาย ที่สะกิดเตือนไม่สมผัส ระหว่างบท
นี่แหละคือความมีน้ำใจในชุมชนน้อยๆของเราล่ะ
ขอชาวเราจงเอาตัวอย่างที่ดีงามเช่นนี้
เหมือนที่ลุงปรางค์เดินตามรอยเท้าของท่าน อยู่เสมอมา
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
