นั่งนับดาว บนฟ้า จนล้าเหนื่อย
ลมเอื่อยเอื่อย พัดคน จนใจหวิว
หยดน้ำใส บนหน้า ถึงคราปลิว
ไกลละลิ่ว เรื่องก่อน มันย้อนมา
คิดถึงใคร คนหนึ่ง ตราตรึงจิต
พรหมลิขิต ปิดทาง ให้ย่างหา
หยดน้ำนั้น ปลิวส่ง ลงธารา
เหลือรอยผ่า กลางใจ ไม่เคยเลือน
เป็นเวลา นับปี ที่ผ่านพ้น
จิตสับสน จนฉัน มันดูเหมือน
ดาวรายล้อม เรื่อยไป ไม่ลืมเดือน
คอยย้ำเตือน เหมือนใจ ไม่ลืมเธอ
รู้ว่าผิด ยากให้ อภัยนัก
แต่ขอรัก ปักใจ ไปเสมอ
ต่อให้เป็น พรุ่งนี้ ที่ไม่เจอ
แม้รอเก้อ แต่ฉัน นั้นจะรอ
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
